Ben Ağlarken...

Ben her 10 Kasım'da ağlardım Ata'm..

Ortaokulda, lisede... Sınıf sınıf sıra olurduk, saygı duruşunda bulunurduk...

Sonra İstiklal Marşı başlardı gürül gürül...

Ben her defasında dayanamaz ağlardım..

İlla ki birileri bakıp gülerdi, genelde arka sıralardan, başka sınıflardan...

Çirkin çirkin gülerlerdi, yılık yılık...

Sonrasında nerede andıysam seni, iş yerimde, sokakta, evimde; hiçbir zaman tutamadım kendimi, hep ağladım...

Gittiğin için ağladım, o anda yokluğunu boğazımda yumruk gibi hissettiğim için ağladım, seni sevdiğim ve çok özlediğim için ağladım...

Ama şimdi...

Şimdi artık neye ağladığımı bile bilmiyorum canım Ata'm!

Sana olan saf sevgimden dökülen gözyaşlarıma, nefret karıştı, öfke karıştı, isyan karıştı!

Şimdi artık saygı duruşu ve ardından İstiklal Marşı süresince, hayatımızın tepesine çökmüş derin iki yüzlülüğe ağlıyorum...

Gözümüzün içine baka baka ve hiç utanmadan söylenen yalanlara ağlıyorum...

Gerek eğitim açısından (gerçek eğitim), gerekse zihnen, ruhen, kalben ve karakter açısından bizim onda birimiz etmeyecek insanlar tarafından aptal yerine konulduğumuza, onlar tarafından her türlü yaşantımıza burun sokulup, ahlakımızın değerlendirilmesine, bu kendini bilmezliğe, bu gülünçlüğe ağlıyorum Ata'm!

Televizyondan izleyerek seni andığım bugün, ekrana tekme atmamak için kendimi zor tuttuğum için ağlıyorum...

En çok da, artık yokluğun iyice acıttığı için; annesiz büyümüş bir çocuğun, hayatının en zor anında ona ihtiyaç duyması, yakararak onu çağırması hali gibi, sana en çok bugünlerde ihtiyacımız olduğu için ağlıyorum...

Ve bir de, kemiklerinin sızladığını bildiğim için...

İşte en çok da bu canımı yakıyor Ata'm.

Ve içim burula burula, öfkeyle geçmişe gidiyorum..

Ben ağlarken bana çirkin çirkin gülen o çocuklar...

Onlar mı sattı makarnaya, bulgura bizi?

Onlar mı ahlak bekçimiz kesildi, onlar mı kovaladı bizi Taksim'in ara sokaklarında?

Onlar mı aldılar ellerine palaları?

Onlar mı döve döve öldürdüler evlatlarımızı?

Onlar mı ayakları baş yaptı tepemize?

Ben ağlarken bana çirkin çirkin gülen o çocuklar.

Her sene kimlikleri, yüzleri, isimleri, cisimleri değişti onların.

Ama hep varlardı, oralarda, sıranın arkalarında bir yerlerde...

Ve şimdi esefle fark ediyorum ki....

Onlar yüzünden bu hale geldik değil mi Ata'm?