Eveeet, yine gelmiş bir 14 Şubat!
Yine her yer pespembe ve kıpkırmızı olacak, tepemizden güller yağacak a dostlar! Ağzımızda çikolata tadı, gözümüzde pırlanta ışıltıları!.. Sevgilimiz bize duymak istediğimiz her şeyi ard arda söyleyecek, kulağımızda sevgi sözcükleri, tenimizde sıcacık bir şöminenin sıcaklığı ile ayaklarımız yerden kesilecek. Çok mutlu olacağız, çok sevileceğiz çok!
15 Şubat'a kadar.
Sonra, yine kaldığımız yerden devam. Aa ama olur mu, tabii ki her şey aynı olmayacak! Çikolata yemekten azıcık kilo alacağız ama olsun, parmağımızdaki ışıl ışıl tek taş için her şeye değer değil mi? Değer tabii.
Değmez yahu. Değmez.
Yahu bir gidin kardeşim! Her sene hep ama hep aynı şeyleri görmekten içim dışıma çıktı artık. Kırmızı, çikolata, kalp, pırlanta.
Seviyorsan hediye al, aşıksan pırlanta hediye et, sevgini şöyle göster, böyle ispatla. Bu ne??
Ben hayatımın diğer yarısını bulduğumdan beri 14 Şubat'ı hiç kutlamıyorum, ihtiyaç duymuyorum çünkü. Ama karşı da değilim Sevgililer Günü'ne. Savaşlardan perişan olmuş, yorgun düşmüş bir dünya için çok güzel bir şey aslında, sevginin, aşkın vurgulandığı bir günü kutlamak.
Ama önümüze konan kutlama biçimi tuhaf. Yapay. Zoraki ve sentetik.
Karşımızdakine sevgimizi nasıl göstereceğimizi reklamlar öğretiyor bize, bak sen! Sevgilimize verdiğimiz değer ona aldığımız hediyenin kıymeti ile ölçülecek, dünyaya bak! Bir nesil bununla yetişiyor şu anda. Beyinleri ve hatta kalpleri, duygusal anlayışları buna göre kodlanıyor, şekilleniyor. Ne yazık!
Sonra ne oluyor, ooh neyse Sevgililer Günü'nden önce ayrıldım da hediye işinden yırttım diyen insanlar dolaşıyor ortada.. Kızar mısın yoksa haline acır mısın bu adamların?
Ben karar veremiyorum.
Yine de, bütün klişe kutlama şekillerini ve kalıpları bir kenara koyarak, sevginin ve aşkın değerini gerçekten bilen her güzel insanın 14 Şubat'ını kutlarım. Mutlu olun.
Fotoğraf kaynak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder