Kocam bilgisayarının başında çalışırken ve ara ara face'te gezinirken, tüylü evlatlarım evin içinde 'itlik' peşinde koşarken, bir şişe kırmızı şarabı kaptım, mumlarımı yaktım, kulağıma heeer türden şarkıdan oluşan bir karışık playlist taktım ve balkonumdaki kocaman saksından bozma kanepeme kuruldum.
Evet bu gece benim gecem.
Di.
İçtim, içtim.
Müzik dinledim, hayal kurdum.
Eylül geldi ya, gündüz güneşi yakar, gece soğuğu titretir, (Benim gibi dengesiz!) o yüzden, sırtıma sırtıma esen rüzgardan korunmak için sarınıp sarmalandım.
Yaktığım dört mumdan sadece biri kaldı.
Ve sadece bir kadehlik şarabım.
Kocam ve tüylülerim çoktaaan uyudu. Ev karardı.
Balkonda sadece direnen son mumun ışığı kaldı.
Az önce elimde kadehle gevşeyip kendimi gökyüzüne bıraktım. Bulutlar çok acayipti, muhteşemdiler. Böyle beyaz-gri renkte, kocaman ve delik delik... Tarif edemiyorum. Çok güzellerdi!
İzledim, izledim..
Sonra kalkıp mutfağa gittim. Biraz oyalandım. Su falan aldım. Uyuyan Mısır'ı sevdim.
Balkona döndüğümde bulutlar gitmişti.
Bir baktım gökyüzü kapkaranlık.
Sanki o bulutlar hiç olmamış gibi.
Zaten yıldız da yoktu bu gece. Sadece o masalsı acayip gri bulutlar vardı.
Ama bir su alıp geldim, kaybolmuşlar...
Bombok oldum önce. Daha seyredecektim çünkü onları!
Şarabımı içip, müziğime dalıp, o bulutları seyrederek kim bilir ne hayaller kuracaktım!
Ama gitmişler!
Zaten bana kalacaklarının sözünü de vermemişlerdi.
Sen git içeride takıl Eylül, suyunu al, köpeğini sev, aynada aylak aylak saçlarını düzelt, budolabına bak, şu dondurmayı yesem mi acaba diye düşün, yeme, sonra da ayaklarını sürüye sürüye balkona geri dön, biz yine burada senin emrine amade olacağız dememişlerdi.
Demiyorlar.
Hiçbir an, kalıcı olacağının garantisini vermiyor. Hiçbir zaman.
Ama ne acayiptir ki biz her zaman o 'anları' sanki hiç sonları olmayacakmış gibi, son derece değersizlermiş gibi, her istediğimiz an elimizin altında hazır bulacakmışız gibi harcıyoruz da harcıyoruz!
Sanki yüz yaşımıza kadar yaşayacakmışız gibi! Tekrar görürüm, tekrar yaşarım, tekrar koklarım, tekrar severim, tekrar deneyimlerim, tekrar elde ederim diye diye diye....
Gencim daha, daha çok zamanım var... Nasılsa yaşarım... Nasılsa yaparım... Şundan sonra yaparım, bundan sonra yaparım...
Bok yaparsın.
Yapamazsın.
Bugüne ait o 'anı' yarın yaşayamazsın. Hatta şu ana ait bir şeyi, beş dakika sonra yapamazsın.
Çünkü o bu ana ait. Tadını çıkart ya da vazgeç.
Bak, nasıl yok oluyor bulutlar! Seni mi bekleyecek?
İşte böyleyim ben son zamanlarda.
Bakmayın bulutları kaçırdığıma, aslında su almaya gitmeden önce doya doya içime çekmiştim hepsini.
Ama yine de döndüğümde bulurum sanıyordum, bulamadım...
Ama her anımı seviyorum. Çünkü hepsi eşsiz. Bazen çok bunalıyorum, çok ağlıyorum ama onlar da benim gözyaşlarım. Benim!
Her saniyesiyle bu hayat benim.
Her anıyla.
İyi yanımla, kötü yanımla, kocaman kahkahalarımla ve her türlü ahmaklığımla.
En güzel hislerimle ve en hissetmemem gereken duygularla.
Doğrularım, yanlışlarım, uçmalarım, coşmalarım ve en olmadık yerde tökezlemelerimle.
Söylediklerim, söylemek isteyip de söyleyemediklerim ve söylememem gerekip de söylediklerimle.
Bazen dimdik, güzel ve parlayan, bazen de eciş bücüş bir şeyim.
Ama benim bu, benim!
Her saniyem eşsiz benim.
Ve ben, yaşadığı en kıymetli an kadar sıradan ve en hüzünlü hatıram kadar güzelim.
Eylül'üm,bayıldım,keyfini çıkaralım bu hayatın canım,Ben New York 'da Olduğum için uyanıkım.Seni ve Gökhan'ı çok öpüyoruz,Bizim için de bak denize,bulutlara,Yıldızlara.....Ilk denize girdiğinde bizi hatırla.Burası bildiğin,güzel Sonbahar.
YanıtlaSilRikkat Abla'cım söz, ilk denize cupladığımda aklımda olacaksınız. :)
SilSiz de New York'un o güzel sonbaharının tadını bizim için çıkarın e mi? :) Kocaman öpüyorumm.
Yaşadığı anın tadını çıkartabilmek güzel bir duygu, geçmiş geçti, gelecek henüz gelmedi, e geriye zaten bu an kalıyor. :)
YanıtlaSilAynen öyle Müjde Abla'cım. :))) Sevgiler!
Sil