Bir önceki yazımda, hastalıkların beni en olmayacak zamanda, en uygunsuz koşullarda ve yatıp dinlenmemin mümkün olmadığı anlarda yakaladığından bahsetmiş, sanki bunca yıl boyunca aralarında bana karşı gizli bir ittifakları olduğunu düşündüğümü yazmıştım. Ancak son günlerde yakalandığım gripte şanslı olduğumu, istisnai bir şekilde dinlenebiliyor, keyfimce yatabiliyor olduğumu belirtmiş ve bu yüzden de büyük bir mutluluk ve keyifle yazımın adını "Yaşasın Grip Oldum" koymuştum.
Yıllardır beni haince en tuhaf zamanlarda kıskıvrak yakalayan hastalıklara inat, bu sefer gönlümce yatarak geçiriyordum gribimi.
Erken sevinmişim.
İçerinden gelen ilk öksürük sesinde ya da sevgilimin benim de boğazım ağrıyor gibi... deyişinde kavramalıymışım durumu. Bense sadece aman tatlım dikkat et, yorma kendini, bak sonra benim gibi olursun demekle yetindim. Bilemedim başıma geleceği.
Yaşasın Grip Oldum yazımı yazıp yayınladığım gece, tam da bir bacak orada, bir kol burada şeklinde pideler gibi yayılmış oooh ne de güzel dinleniyorum, hastalığın da güzeli varmış derken benim adam salona daldı ve aynen şöyle dedi:
Şu anda resmi olarak grip olmuş durumdayım!
Şöyle bir kalakaldım. Şaka mı yapıyorsun? dedim.
Hayır'mış, şaka değilmiş. Boğazı feciymiş, burnu akıyormuş. Kafası odun gibiymiş.
O odun benim kafama indi sanki. Buyur buradan yak.
Ona dinlenmesini, hemen dinlenirse hastalığa fazla yakalanmadan yırtacağını, benim gibi kötü olmayacağını söyledim ama içimden geçenler şunlardı:
Olamaz! Hayır. Sen hasta masta olamazsın. Sen nasıl grip olursun be adam? Sen nasıl grip olur da benden rol çalarsın? Grip olan benim, hasta olup da yatacak, dinlenecek, keyif çatacak olan benim. Bu süre içinde kanepenin ve battaniyenin tek sahibi benim. En önemlisi hiiiç bir şey yapmayacak olan, çorbası, yemeği önüne gelecek olan ve dilediğince şımaracak olan benim! Ben. Sen de hasta olursan ben kime şımaracağım gönlümce? Kim getirecek istediğim her bir şeyi... Prensesçilik oynayacak olan benim be yahu, sen de nereden çıktın?
Eyvahlar olsun dedim. Bitiyor galiba benim seneler sonra kavuşabildiğim hastalık saltanatım.
Ertesi sabah gözümü açar açmaz kafamda ampul yandı, köpeğimizin çıkarılması gerek. Ben hasta, o hasta. Kim çıkaracak?
Ben: Nasılsın aşkım?
Sevgilim: Kötüyüm...
Ben: Neren kötü?
Sevgilim: Başım...Boğazım... Burnum...
Ben: Hımm. Bedensel olarak iyisin yani?
Sevgilim: Yok aslında o da pek iyi sayılm...
Ben: Tamam o zaman Mısır'ı sen çıkar, benim bütün bedenim dökülüyor, belli ki ben daha kötüyüm.
Kendi açtığım pazarlığı kendim bitirip sonuca bağlayıverdim.
Sevgilim çıkardı oğlanı. Ama yok, olacak gibi değil yine de, çünkü adam gerçekten hasta oldu. Şimdi denir mi hiç şunu isterim, bunu isterim. Yazık. Zaten senden bana geçti dediği an boynum kıldan inceydi. Haklı. Yanıma yaklaştırmamaya çalışmama ve yanaktan öp yanaktan'larıma rağmen, hain, pis, sinsi virüs atlayıverdi sevgilime.
Bu sabah hiç pazarlığa yeltenmedim çünkü baktım bayrakları değiştirmişiz:
O hasta ve prens, ben ise daha az hasta ve hasta bakıcı.
Mısır'ı çıkardım, kahvaltıyı hazırladım, dışarı çıktım, geldim, Mısır'ı yine çıkardım. Şimdi akşam yemeğini hazırlayacağım. Roller değişti. Kanepede yanlayıp keyiflere dalışlarım erken bitti.
Hayat böyle bir şey işte. Biz bir ömür boyu birbirimize her koşulda sevgiyle, şefkatle bakmaya zaten çok önceden karar verdik. O yüzden zerre gocunmam.
Benim lafım o kurnaz gribe!
Bir önceki yazımı aynen şu cümlelerle bitirmiştim:
"Bu sefer beceremediniz sizi hainler! Bu sefer zamanlamayı tutturamadınız eyy sinsi hastalıklar! Bu defasında acayip, saçma sapan bir anda yakalatmadım kendimi size.
Oh olsun."
Sesimi duymuş olacak ve benim yatıyor olmam fena halde kanına dokunmuş olacak ki, koştura koştura geldi, sırf beni kanepemden ve keyfimden etmek için sevgilimi de hasta etti.
Pes! Sen ne sinsi şeymişsin, yine yaptın yapacağını!
Ama ben de bunun hesabını bir gün sormaz mıyım senden.
Fotoğraf: http://www.sxc.hu/browse.phtml?f=view&id=672786
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder