"Aa ne ayıp şey, ben hayatımda hiç küfretmedim" diyenleri kenara alayım, biz yazıya normal arkadaşlarla devam edelim.:)
Ben hayatımın ilk küfürünü hatırlıyorum. Bu mevzu aile içinde o kadar konuşuldu ve o kadar gülmece konusu oldu ki, unutmama imkan yok.
Çünkü ben ilk küfürümü beş yaşımda etmişim. Hem de hiç tanımadığım birinin yüzüne!
Yer, Marmara Adası. Yıllardan 1984. Annem, annemin arkadaşı, onun kızı ve anneannem ile tatildeyiz.
Gündüzleri denize, plaja gidiyoruz, annelerimiz keyif yaparken biz küçük çocuklar oynayıp coşuyoruz. Akşamları da sahile iniliyor, yemek yeniyor, geziliyor. Biz çocuklar tabii ki dondurmaydı, abur cuburdu diye tutturuyoruz ve bunlardan bolca aldırıyoruz.
Ancak tüm yalvarmalarımıza rağmen yiyemediğiz bir şey var: Pamuk şeker!
Çünkü pamuk şekerler maviye ve pembeye boyanıyor, biz tabii ki bu renkli hallerine bayılıyoruz ama sevgili anneannem boyalı oldukları için yememize kesinlikle izin vermiyor.
Bize alması için tek bir şartı var; pamuk şekerlerin boyasız, yani beyaz olması.
Bir gün yine denizden dönerken uzaktan bakıyoruz, aman da aman o da ne?
Pamuk şekerler bembeyaz!
Mutluluktan havalara uçuyoruz ve tabii hemen bizimkilerin eteklerine yapışıyoruz.
"Tamam" diyorlar, "Ama önce duşumuzu alıp giyinelim, sonra çıkar alırız."
Sevinç içinde odamıza dönüyoruz, hazırlanıyoruz ve sevgili pamuk şekerlerimize kavuşmak üzere hepberaber tekrar dışarıya çıkıyoruz.
Ama uça koşa çarşıya doğru ilerlerken uzaktan gördüğümüz manzara karşısında şok oluyoruz.
Pamuk şekerler yine pembe, yine mavi ve üstelik aralarında bir tane bile beyaz yok!
Biz daha ne olduğumuzu bile anlayamadan anneannem küfürü basıyor, "Acele boyamış pezevenk herif!" diye.
Ve boyanmış oldukları için de bize şeker alamayacağını söylüyor.
Bir çocuk için ne büyük hayal kırıklığı olduğunu düşünebiliyor musunuz? Üstelik uzun bir bekleyişten sonra kavuşmana ramak kalmış o bembeyaz şekerlere. Ama hayır, yiyemiyorsun. Belki de dakika farkıyla kaçırıyorsun. Çünkü adam onları yine boyamış, boyamış, boyamış!
İşte o anda o kadar üzülüyorum ve o kadar kızıp bozuluyorum ki bu duruma, annemin elinden kopup koşa koşa kendimi, hayallerimi çalan şekercinin yanına zor atıyorum.
Minicik boylu, minicik elbiseli, sapsarı saçlı, şirin mi şirin bir kız çocuğu olarak adamın karşısına dikiliyorum ve bağıra bağıra aynen şöyle söylüyorum:
" Acele boyamışsın pezevenk heyif!"
İşte benim ağzımın bozulduğu an.
Hışmımdan ve ilk küfürümden nasibini alan zavallı şekerci amca şaşkın, "Ne diyor bu velet?!" yüz ifadesiyle bizimkilere bakıyor. Annemler şaşkına dönüyorlar ve önce mahçup olup, sonra kahkahayı basıyolar.
Şekerci amca da başlıyor gülmeye.
Nasıl gülmesinler, kutu bebeği gibi bir kız çocuğu ve ağzından çıkan lafa bak!
Akıllara zarar.
Biz o tatilde pamuk şeker yiyemedik belki ama şimdi dönüp baktığımda, iyi ki boyamış "pezevenk heyif" diyorum.:)
İyi ki boyamış ve bize de hatırlayıp gülecek böyle sevimli bir anı kalmış.
Foto kaynak.
:)))))ay Eylül'cüğüm çok güldüm:))akşam akşam:)))yalnız var ya anneannene kızdım haaa..ya boyalı moyalı canı çekmiş çocuğun ben olsam yedirirdim, ne olacak yahu hepimiz yedik, ölmedik:)küfre gelince of of 4 duvar arasında aman ne küfürler ediyorum aman ne küfürler :))))2002'den beri böyleyim:))))
YanıtlaSilsevgilerimle
:)) Müjde Abla biz de hala çok gülüyoruz. Anneannem ise ömrü boyunca sağlığına, yediğine, içtiğine çok dikkat etti, o yüzden o boyalı şekerlere bu kadar tepki vermiştir eminim, zaten annem de oradaydı ama ilk başta kızan, küfrü basan anneannem olduğu için bu olayda başrolü o kaptı.:)))
SilBu arada ben de malum kişilere az saydırmıyorum. Güncel haberleri bilmek yetiyor ne yazık ki.
Süper ya :) Çocukluk işte neyin ne anlama geldiğini bilmeden her duyduğumuzu tekrar ederdik :)
YanıtlaSilDördüncü Tekil Şahıs, çok teşekkür ederim.:) Evet çok haklısın, papağan gibiydik. O yüzden derler ya çocuğun yanında konuştuklarınıza dikkat edin diye. :))
Sil